College vernietigd geheime brief de Nijs.

College vernietigd geheime brief de Nijs..

Wob-verzoek ingediend.

Wob-verzoek ingediend..

Thuis best

Waarom vrouwen van middelbare leeftijd beter thuis kunnen blijven en vooral geen wijn uit de fles moeten willen drinken.

Sandbahnrennen

Aangezien ik tot voor kort nog nooit van Werlte had gehoord, wist ik natuurlijk ook niet dat er jaarlijks de ADAC Flutlicht-sandbahnrennen  gehouden worden.

Dit jaar (op 30 juli) al voor de veertigste keer.

Het lokale suffertje laat zelfs weten dat het hier zelfs om een “traditionsreichen Motorradbahnsportveranstaltung” gaat.

Geweldig vind ik dat. Zinnen waarin alleen al het zelfstandige naamwoord 30 letters lang is.

Omdat de plek waar die Sandbahnrennen plaatsvinden naast de camping ligt, houd ik rekening met een roerige zaterdag.

Maar ik ga er van uit, dat het mega vuurwerk en de after-partij veel goed zullen maken.

En volgende week weer terug naar Enkhuizen voor de Waterweek.

Het kan allemaal niet op.

Huemmlingerland

Waar ik me de laatste weken het hoofd over heb gebroken is, gaan we door met kamperen. Rondtrekken waarbij er iedere keer weer moest worden afgebroken/opgebouwd leek niet zo’n goed idee.

In Baracarès hadden we min of meer een vaste plek, maar is dat dichterbij (en met veel lagere temperaturen) ook nog wel zo leuk?

We hebben geen idee. Om het te proberen hebben we voor 3 maanden een plaats gehuurd campingplatz Huemmlingerland. Net over de grens in Emsland. Waarom daar?

Omdat het lekker goedkoop is. Een staplaats voor 7 maanden kost er € 410,- terwijl je er het hele jaar door kunt kamperen voor € 555,-. Natuurlijk, er is geen zwembad op de camping en zelfs geen animatieteam om ons bezig te houden, maar het sanitair is uitstekend en schoon, een wasje draaien kost 2 euro en internet is gratis.

Elektra reken je af op basis van verbruik en nadat een eenmalig vastrecht hebt betaald.

Het is uiteraard niet de bedoeling dat we er drie maanden onafgebroken gaan doorbrengen, Het idee is meer, af en toe een weekje.

Kunt je daar naar uitkijken of ervaren we het toch weer als een soort verplichting.

De toekomst zal het leren. De caravan staat er immiddels en als het bevalt blijft hij daar voorlopig nog even staan. Kan allemaal betaald worden uit het van staatswege verstrekte vakantiegeld.

Vergeten

Ondanks de blijde verzekering van onze Franse huisarts dat “the hurt was good ” bleek dat uiteindelijk toch niet het geval te zijn.

Het was nog een heel gedoe om daar achter te komen. Er zijn zeker drie hartfilmpjes gemaakt, talloze bloedtesten, todat een punctie van het vocht achter de longen een belangrijke indicatie gaf voor het echte probleem. Hartfalen.

Ik had daar nog nooit van gehoord, maar als je het op het internet opzoekt verbaas je je er over dat het nooit eerder ter sprake is gekomen.

Je kunt de symptonen (waar Cathrien al geruime tijd last van had) zo aanvinken.

De cardioloog schatte Cathriens pomp efficientie op 20%. Door medicijn gebruik hoopt men die wat omhoog te krijgen, maar helemaal herstellen doe je nooit.

Voor de goede orde, normaal gaat men uit van een efficientie van 60%

Dat betekent dat ik wat meer aan het huishouden zal moeten doen, waardoor mijn vrouwelijke kwaliteiten de kans krijgen zich wat beter te ontwikkelen.

Koken kon ik al, maar ook het aan meer dan een ding tegelijk denken lukt steeds beter.

Zo denk ik nu niet alleen maar aan de dingen waar ik mee bezig ben, maar denk ik ook voortdurend aan de dingen die ik ook nog moet doen, maar waarvan ik helaas vergeten ben wat het ook al weer was.

Neuroom

Cathrien had al een tijdje last van een vervelende pijn in haar rug. Niet altijd, maar af en toe,  als er er spannende dingen stonden te gebeuren.

Stress dachten we eerst, maar sinds het begin van de vakantie dit jaar leek het chronisch te worden.

Heel vervelend natuurlijk, maar de bijkomende benauwdheid  kreeg toch wat meer de aandacht. Toen eenmaal helder was waar dat van vandaag kwam, werd het tijd voor de rug.

De pijn beperkte zich tot een bepaalde plek op haar rug in litteken weefsel van een vorige operatie, die wat uitgevoerd in het AVL.

Neuroom constateerde de plastische chirurge aldaar.

Had ik (net als hartfalen) nooit eerder van gehoord. Dat blijkt een woekering van zenuwweefsel te zijn en kan gemeen pijn doen.

De behandeling is wegsnijden en dat gebeurt poliklinisch. Omdat mijn eigen ziekenhuis ervaring van lang geleden is, verbaas ik me er steeds weer over hoe zoiets tegenwoordig gaat.

Er stond een stoel voor me klaar in de behandel kamer en ik mocht gewoon aanwezig zijn.

Chirurg, verpleegster en stagiaire waren allemaal vrouwen en de conversatie tijdens de ingreep zelf ging over tal van onderwerpen waar vrouwen belangstelling voor hebben, zoals de  examenresultaten van de kinderen van één van hun.

Verder liet de chirurge weten dat ze graag lassen had geleerd, maar dat het er (nog niet) van gekomen was. Kortom het volkomen ontbreken van allerlei poespas (waarmee in het verleden medische ingrepen werden omgeven) was een verademing.

Maar het belangrijkste was natuurlijk dat Cathrien van haar pijn verlost was.

Suuurdjeon

In de Pink Panter speelt Peter Sellers de pedante Parijse politie-inspecterui Clouseau, die overal chaos veroorzaakt zonder dat hij zich daarvan bewust lijkt te zijn. Ook zijn uitspraak van het Engelse taal leidt regematig tot moeilijkheden. Als hij een kamer zoekt vraagt steevast om een “reum”.

In een bepaalde scene wordt hem uitgelegd dat het hotel in kwestie geen vergunning heeft voor het schenken sterk alcoholische dranken (rum) en als hem uiteindelijk wordt voorgelegd of hij misschien een “room” zoekt, negeert hij de correcte uitspaakt en herhaalt voor de zoveelste keer dat hij een “reum’ zoekt.

Dit soort van Clouseau-achtige reacties kom je ook vaak tegen als je met de Franse medici in het Engels probeert te converseren.

Nadat hij een aantal bloedtesten had laten uitvoeren liet onze dokter euforisch weten “ze hurt was good”. Voorzicht opperde ik dat hij wellicht “the heart” bedoelde, waarop hij de correcte uitspraak negerend, bevestige dat “ze hurt” good was.

Geen enkel probleem natuurlijk, ware het niet dat sommige Fransen de onhebbelijke gewoonte hebben om (als je ergens de klemtoon verkeert legt) ze al snel veinzen helemaal niet te begrijpen waar je het over hebt.

Nog bonter maakte het de specialist van de spoedeisende hulp. Na aanvankelijk geweigerd te hebben Engels te praten besloot hij na enige tijd toch om af en toe een engels woord door de conversatie te mengen. Waarschijnlijk om aan te tonen dat hij niet helemaal door de ratten besnuffeld was.

Zo had hij het op een gegeven moment over een “suurdjeon”. Uit het verdere zinsverloop maakte ik op dat hij waarschijnlijk het engelse “surgeon” bedoelde.

De specialist, die het betreffende woord waarschijnlijk alleen in geschreven vorm was tegengekomen en nooit eerder had gehoord, knikte ongeduldig toen ik hem de correcte uitspraak voorhield, maar herhaalde het (voor alle zekerheid) in de volgens hem correcte uitspraak.

“Suuurdjeon”.

De gedachte, dat ze sommige woorden misschien niet op correcte wijze uitspreken komt gewoon niet bij ze op en diep in hun hart zijn ze er van overtuigd dat zij de enigen zijn die weten hoe je engelse woorden behoren te worden uitgesproken en dat de Engelsen zelf er maar een potje van maken.

In dat laatste hebben ze niet helemaal ongelijk, maar hij lijkt me toch in de eerste plaats het recht van de Engelsen om te bepalen hoe zij hun woorden willen uitspreken.

Opluchting

In verband met veelvuldige conflicten met leraressen Frans op de middelbare school, ontstijgt mijn kennis van de Franse taal nauwelijks het niveau van “Pappa fume une pipe”.

Inmiddels ben ik er echter achter, dat mijn kennis van het Frans in gunstige zin afsteekt van het Engels van de medische stand in de buurt van Perpignan. Die is praktisch nihil, zelfs voor een orgaan als de lever moet de meelopende verpleegster de vertaling leveren.

Medisch gezien zullen ze ongetwijfeld bekwaam zijn, maar hun taalkundige vaardigheden (voor wat Engels betreft) schat ik lager in dan het niveau dat mijn kleindochter heeft bereikt tijdens het laatste jaar van de basisschool.

Ik moet bekennen dat ik hierdoor geirriteerd raak. Toen ik de dienstdoende specialist van de spoedeisende hulp in het Frans vroeg of hij Engels sprak antwoordde hij met een kortaf  “Non”.

Daarbij keek hij of ik hem gevraagd had of ik zijn edele delen misschien even mocht vasthouden.

Toen de testuitslag bekend was en op schrift stond werd me gevraagd te wachten op de finale afronding door de bovengenoemde docteur.

“Pourquoi je doit attendre pour un docteur qui ne parle pas Anglais” vroeg ik me luidlkeels en ballorig af. Men keek besmuikt naar de grond. Toen we eindelijk aan de beurt waren, stelde ik hem voor om het testresultaat met de docteur in Barcares te bespreken.

Dat zag hij als een ondermijning van zijn status. De docteur in Barcares was geen specialist liet hij gedecideerd weten en hij was dat wel. Maar hij spreekt wel Engels wierp ik tegen. Niet helemaal overeenkomstig de waarheid, maar hij probeerde het tenminste.

Dat deed zijn ego weer wat slinken en vanaf dat moment deed hij een poging wat Engels door de conversatie te mengen. Dat was ook niet altijd even duidelijk, maar het belangrijkste voordeel was wel, dat zijn spreeksnelheid aanzienlijk omlaag ging en zijn Frans daardoor beter was te volgen.

We zijn er uiteindelijk toch nog uitgekomen en hebben hem dan ook maar vriendelijk bedankt. Ik meende een zweem van opluchting op zijn gezicht te zien.

Happy Birthday

Nadat we op 1ste Paasdag de laatste peuk hadden uitgemaakt kreeg Cathrien een week of wat later ’s nachts last van benauwdheid. Astma constateerde de dokter. Dat zal je altijd zien, 50 jaar gerookt en nooit last gehad van astma, maar je bent nog niet gestopt of er komen problemen.

Gevolg van een allergische reactie meende de dokter en hij schreef een hoeveelheid medicijnen voor waar in Nederland alleen een dierenarts zijn schouders over ophaald.

Ook nooit last gehad van allergie, maar goed, gezonder willen leven heeft nu eenmaal ook zijn prijs.

Verbetering zou moeten optreden binnen 48 uur, maar na 4 slapenloze nachten zat Cathrien als een halfdood volgeltje in de voortent.

Opnieuw naar de dokter. Gelukkig houden ze in Frankrijk niet van halve maatregelen dus naast slaappillen ook meteen een aantal (6) bloedtesten. Meestal pakt dat voor Cathrien wel goed uit, maar voor de formaliteit belden we voor de uitslag toch maar even met de dokter.

We moesten “toute suite” langskomen. Er zaten wat waarden tussen die hem niet bevielen of we maar even naar het ziekenhuis wilden gaan voor aanvullende testen. Maandag opperden we, want Cathrien was dank zij haar eerste nacht slaap weer wat opgekikkierd.

Nou nee, liever vandaag (vrijdag) nog of uiterlijk toch op zaterdag.

Op naar de spoedeisende hulp waar een echo werd gemaakt, waaruit bleek dat Cathrien de trotse eigenaar was van een galsteen ter grote van een walnoot en dat de zaak ook enigszins was ontstoken.

Als ik binnen vier dagen in Holland zou zijn, kon ik de (overmijdelijke) operatie ook daar laten doen, maar langer wachten moest de docteur toch ernstig ontraden.

Als Cathrien zich diezelfde dag nog zou laten opnemen zou de chirurg de volgende dag een operatiedatum vaststellen. Omdat het idee om met een ontstoken galblaas naar Nederland af te reizen (wat toch zo’n drie dagen in beslag zou nemen) ons  niet echt aansprak, toch maar gekozen voor onmiddelijke opname.

En dus ontwaakte Cathrien precies op haar 65ste verjaardag in een ziekenhuis in Perpignan.