Bloed, Sweet en Troanen

Door een vakantiekennis (die beschikt over seizoenkaarten) was ik uitgenodigd voor Ajax-PSV, een buitenkansje die de tijden van vroeger deden herleven.

Toen was ik elke 14 dagen te vinden op de zogenaamde jongenstribune. Toegangsprijs een kwartje en als je vroeg genoeg ging stond je op 5 meter van de achterlijn.

De Amsterdam Arena is natuurlijk heel andere koek. Tegenwoordig hebben ze een heel voorprogramma, met jongetjes die het record bal ophouden proberen te verbeteren. Danny de Munk (die goser van de sonnebloem en de sieke en sielige mense)  kwam een liedje zingen waarin hij bekende dat hij zich zo verdomd alleen voelde.

Maar de echte opwarmer bleek ene Peter te zijn, die qua postuur deed denken aan Hazes, alleen dan twee keer zo dik.

Het Ajax uit mijn jeugd werd bij mij in de buurt altijd gezien als een soort kapsonesclub waarvan je pas lid mocht worden als je had aangetoond te kunnen voetballen en een beetje Ajax supporter ging ook alleen maar kijken als er een beetje behoorlijk gevoetbald werd.

Maar kennelijk is er toch wat veranderd, want Peter riep iedereen op om mee te zingen met een liedje waarvan ik alleen het refrein kon verstaan en ging over bloed “Bloed, Sweet en Troanen”.

Erg theatraal allemaal, maar kennelijk zingen ze dat voor het begin van elke wedstrijd, terwijl ik altijd dacht dat zoiets meer bij Feyenoord paste.

Er waren ook spreekkoren, waarvan de populairste was “Alle boeren zijn homo’s”.

Voor zover ik weet is “boer” de in Amsterdam gangbare naam voor iedereen die buiten Amsterdam woonachtig is.

Aangezien zeker de helft van de Ajax supporters buiten Amsterdam woonachtig is, was het halve stadion die middag druk doende met zichzelf tot homo te verklaren.

Verder een leuke wedstrijd natuurlijk.  Ajax won met 4-1, dus mijn dag kon niet meer stuk.