Neuroom

Cathrien had al een tijdje last van een vervelende pijn in haar rug. Niet altijd, maar af en toe,  als er er spannende dingen stonden te gebeuren.

Stress dachten we eerst, maar sinds het begin van de vakantie dit jaar leek het chronisch te worden.

Heel vervelend natuurlijk, maar de bijkomende benauwdheid  kreeg toch wat meer de aandacht. Toen eenmaal helder was waar dat van vandaag kwam, werd het tijd voor de rug.

De pijn beperkte zich tot een bepaalde plek op haar rug in litteken weefsel van een vorige operatie, die wat uitgevoerd in het AVL.

Neuroom constateerde de plastische chirurge aldaar.

Had ik (net als hartfalen) nooit eerder van gehoord. Dat blijkt een woekering van zenuwweefsel te zijn en kan gemeen pijn doen.

De behandeling is wegsnijden en dat gebeurt poliklinisch. Omdat mijn eigen ziekenhuis ervaring van lang geleden is, verbaas ik me er steeds weer over hoe zoiets tegenwoordig gaat.

Er stond een stoel voor me klaar in de behandel kamer en ik mocht gewoon aanwezig zijn.

Chirurg, verpleegster en stagiaire waren allemaal vrouwen en de conversatie tijdens de ingreep zelf ging over tal van onderwerpen waar vrouwen belangstelling voor hebben, zoals de  examenresultaten van de kinderen van één van hun.

Verder liet de chirurge weten dat ze graag lassen had geleerd, maar dat het er (nog niet) van gekomen was. Kortom het volkomen ontbreken van allerlei poespas (waarmee in het verleden medische ingrepen werden omgeven) was een verademing.

Maar het belangrijkste was natuurlijk dat Cathrien van haar pijn verlost was.